2º LARACHE ITU AFRICAN CUP

2º LARACHE ITU AFRICAN CUP

2º LARACHE ITU AFRICAN CUP

El griterío del público es ensordecedor. Abarrotan la Plaza de la Liberación. Las personalidades se esconden del Sol en el palco VIP central. La muchedumbre desata su pasión en la plaza que sirve, cual pista de atletismo, de punto de retorno en cada vuelta.

Me lanzo en la bajada. Tiro con fuerza. En mi mente la imagen de Iván en el descenso de Beijing´08. Es mi momento. Estoy rompiendo el grupo de 10 unidades que abren la carrera a falta de 3 kms a meta. Unos metros antes había entrado en este grupo cabecero tras dilapidar los segundos que perdí en la T2. Había empezado a correr sin creérmelo mucho. Pero a cada zancada reduzco diferencias; a cada zancada me sentía más fuerte.

Un poco antes, la entrada a la T2 fue rápida. El último km de bici estaba bien colocado. Hasta un pequeño despiste. Para atrás. Ya estoy en mitad del pelotón cabecero. 

Las dos últimas vueltas son de calma sostenida. Rouault marca siempre un fuerte ritmo que liquida las ganas de los posibles atacadores. Habíamos cazado a Jariel, que tras su enorme natación, circulaba líder en solitario sobre las dos ruedas. Consciente del ritmo elevado, mi única preocupación es agarrar fuerte el manillar para no tener sustos en los incontables baches, alcantarillas o bandas sonoras. La MASSI y las EDCO vuelven a pasar otro test con sobresaliente.

La primera vuelta sí fue dura. Siempre lo es. Antes de la carrera pensaba en seleccionar el grupo en la primera cuesta. Visto lo visto, ahora solo puedo pensar en luchar para entrar en el primer grupo. Tiro. Pido el relevo y me ayuda el jordano Fanous. Al momento recibimos otra ayuda. De las buenas. Un belga enciende la locomotora. Circulamos tras él cual perfectos vagones. Solo era cuestión de tiempo unirnos a la cabeza de carrera.

Y aun antes... ¡Ay antes! Habíamos sufrido de lo lindo en el agua. Enfilo la última boya con rabia. Llevo 500m tirando. En vano. Cinco o seis privilegiados viajan unos 20" por delante. Por un momento creí que los cazaba. No hubo manera. El problema vino en la primera boya. O bueno, antes: en la salida. Tremendo caos. Salida lanzada con varios triatletas 20m por delante de nosotros. Me creía listo, pero hoy me la jugaron como a un pardillo en el patio del colegio. Así me retrasé luego. Así hubo tantos golpes.

Pero todo eso en secundario. Faltan 2 kms para el final. Me lanzo en el descenso. Rompo el numeroso grupo cabecero. Voy flotando. A mi estela permanece Fidalgo y los franceses Rouault y Andre. Guau... ¡ni me acuerdo de las molestias!

Llegamos a la subida. Vuelvo a atacar. No miro atrás, pero sigo sintiendo sus jadeos en mi nuca. En la plaza me contagio del fervor del público. Es ahora Rouault quien cambia el ritmo. Fuerte. Sostenido. -"Antón, haz lo que sea, pero no quedes cuarto"- Tengo que probar mi primer podio internacional.

Mierda. Me doy por vencido. El francés se escapa ante mi impotencia. Guardo un poco de fuerzas para dejar pasar a mis dos compañeros. En el giro de abajo veo que les abrí cinco metros. -"Venga Antón, eso es que van peor que tu"- Me olvido de guardar. Pongo todas mis fuerzas. Llega la subida. Apreto aun más. La gente me anima. También al francés que me sigue. -"¿Cuánto le saco? No puedo mirar atrás. Solo apreta, Antón"-

Otra vez la plaza. Rouault está solo 5" por delante; va a ganar. Guardo un miligramo de fuerza por si necesito sprintar. A falta de 50m sí miro atrás. Está hecho. Levanto los brazos, los dedos muestran mi gesto: el cuerno rockero triunfador. Subcampeón de la Copa de África de Marruecos. Mi primer podio internacional.

6 comentarios:

juanzinho dijo...

Noraboa campión por ese podio internacional... Noraboa por unha excelente temporada na que pese a tódolos contratempos demostraches o que vales! Unha aperta enorme amigo!

Pablo G. dijo...

Noraboa, machoooo!!!!
Estás feito un máquina!!!
A ver cando nos vemos.
Unha aperta enorme.
Pasa de todo, tíooo!!!

Anónimo dijo...

Ole Ole ole!!!! Grandísimo Anton!!!! Peazo de Podio en la copa de africa :)
Me alegro mucho! Un abrazo crack!

Furacán dijo...

Curiosa la imagen del podio, parece que tenéis guardaespaldas jeje. Una vez más grande, me alegro mucho de tus triunfos porque te los mereces. Unha aperta amigo.

Élian dijo...

Muchas veces las palabras sobran... La enorme sonrisa dibujada en tu cara y la felicidad que trasmitías a tu llegada a Madrid, es más que suficiente para demostrar que todo esfuerzo tiene su recompensa...
Gracias por demostrarnos que cada gota de sudor vale la pena...
Enhorabuena "malote"!!!

Antón Ruanova dijo...

Juanzinho: que grande me es. Vai buscando un hoco que hai moito que non sei de ti.

Pablo: pasa de todo tio!!! Ó final non nos vimos. Para o mes baixo e non haberá excusas.

Juanjo: como siempre, gracias. Espero que mejoren tus molestias. ¡Mucho ánimo!

Furacán: eran os peixes gordos! jeje. Moitas gracias.

Élian: gracias. Subscribo cada palabra para aplicarlas exactamente igual para ti. Con tu ilusión y cabezonería (y tanto esfuerzo) ¡a ver quién te para!

Contacta Conmigo

Escríbeme, te contesto rápidamente

  • Rúa Piñeiro De Villestro 38.
    15896-Santiago De Compostela. Galicia
  • Solo Whatsapp: +34 656 914 531
  • antonruanova@gmail.com
  • www.antonruanova.run